19.asrın sonlarında dünya devletlerinin çoğu denizaltı nedir bilmezken, Osmanlı Devleti iki tane denizaltıyı donanmasına katmıştı. Osmanlı’nın elindeki bu meçhul silahın nasıl bir şey olduğunu merak edenlerin sayısı hayli çoğalmış, casuslar bu denizaltının fotoğraflarını çekmek için olmadık yollar denemişlerdi.
Kanunî devrinde Barbaros Hayreddin Paşa’nın Osmanlı hizmetine girmesiyle donanma, dünyanın en büyük ve kudretli deniz gücü haline gelmiş ve 1538 yılında Preveze’de kazanılan muazzam zafer, Akdeniz’de artık Osmanlıların hükmünün geçeğini dost düşman herkese göstermişti.
Mimar Sinan’ın, “köprü eserlerimin içinde şaheserimdir” dediği Kanunî Sultan Süleyman Köprüsü, mimarîsi ve estetiğiyle hayran bırakan ve insana hizmet anlayışının zirvesi sayılabilecek bir eserdir.
Genellikle savaş dönemlerinde kullanılan hastane gemileri, Osmanlı Devleti’nde ilk defa Kırım Savaşı (1853-1856) sırasında kullanılmıştır. Daha sonraları Trablusgarb, Balkan ve Birinci Dünya Savaşları, hastane gemilerinin en fazla kullanıldığı dönemler olmuştur.
Tahttan indirilmesiyle yarıda kalan birçok projeden sadece birisi olan bu proje, şu an yapımı devam eden tüp geçit projesinden bir buçuk asra yakın bir zaman önce hazırlanmıştı.
Tulumbacıların reisi yangını haber veren köşklüye “Oğlan mı, kız mı?” diye sorardı. İstanbul yakası için “oğlan”, Beyoğlu yakası için “kız” denirdi.
Osmanlılar üç kıtada, denizlerin yanında nehirlerde de faaliyetlerde bulunmuş; tarımdan ticarete, taşımacılıktan donanma inşasına kadar nehirleri en verimli şekilde kullanmaya çalışmışlardır.
Mimar Sinan İstanbul’a su getirmek için 33 su kemeri inşa etmiştir. Bunlardan her biri abidevî birer eser olan Kovukkemer, Paşa Kemeri, Uzun Kemer, Moğlova Kemeri ve Güzelce Kemer, uzun yıllar suya hasret olan İstanbul’a su taşımışlardır.
“Seyrine doyum olmaz bu köprüyü, Sultan Süleyman Han’ın fermanıyla Abdülmennan Ağa oğlu Koca Mimar Sinan inşa etmiştir.”
