19.yüzyıl Osmanlı Haremi’ndeki Çerkez cariyelerden biri olan Rukiye Hanım, Sultan İkinci Abdülhamid devrinde Malezya’ya gönderildikten sonra Johor sultanının kardeşiyle evlendirilmişti. İlk eşinin vefatıyla sona eren evliliğini Endonezya ve Malezya’da yaptığı diğer mühim evlilikler takip edecek, 3 ayrı evliliğinden dünyaya gelen 10 çocuğu ve torunları bağımsız Malezya Devleti’nin çeşitli kademelerinde önemli roller alacaklardı.
Prens Henry, gerek İstanbul’da gerekse Osmanlı topraklarındaki gezileri esnasında Osmanlı ordusunu yakından inceleme fırsatı bulmuştu. Bu müşahedeleri, bilahare ona bir dost meclisinde şu sözleri söyletecekti: “Osmanlı askeri, Avrupa askerinden üstündür.”
Eskiden okullardaki ders kitaplarının yanında günümüzdeki gibi çok çeşitli yardımcı kitaplar hazırlanmaktaydı. Ta’lîm-i Hesâb isimli kitap da o devre ait matematik bilgisini ve öğretim tekniğini göstermesi bakımından ilgi çekici.
Selahaddin Eyyubî 1187’de, Kudüs’ü fethettikten sonra burada büyük bir medrese inşa ettirmiştir. Bu medrese zaman içinde çeşitli değişikliklerle Osmanlı devrine ulaşmış ve Selahaddin Eyyubî Külliye-i İslâmiyesi ismiyle bir Osmanlı okulu halini almıştır.
Osmanlı coğrafyasında kültürel ve ekonomik istila vakıf mallarına da yansımıştı. Vakıf mallarının İkinci Meşrutiyet sonrası ortaya çıkan uygulamalarla misyonerlere satışı ve devri de serbest bırakılmıştı…
Birinci Dünya Savaşı diye tarihe geçen büyük harp içerisinde Çanakkale Muharebeleri’nin ayrı bir yeri vardır. Bu, hem dünya hem de Türk tarihi açısından böyledir. Gerek harp tarihi, gerek harp sanatı bakımından birçok yeniliklere ve ilklere bu savaşta rastlamak mümkündür.
Dışarıdan ilk olarak İspanyolların geldiği ve sonra Fransız sömürgesi olan Haiti, Kuzey ve Güney Amerika’da, Amerika Birleşik Devletleri’nden sonra bağımsızlığını ilan eden ikinci ülkedir.
Şemsü’l-İrşâd risalesi, isminden de anlaşılacağı gibi, Sultan Mehmed Reşad Han’ı irşad ve onu bazı hususlarda ikaz maksadıyla yazılmıştır.
Fahreddin Paşa, devlete isyan ederek asayişi bozan ve masum insanları katleden Ermenilerin isyanlarını bastırmış olması dolayısıyla haksız yere Ermeni düşmanı olarak suçlanmıştır.
1900 yılında Suriye çöllerinde yaşayan ve devlet idaresinden uzak kalan aşiretler kendi aralarında “gazve” dedikleri ve tamamen gayrimeşru bir şekilde birbirlerine saldırıp mallarını ve canlarını gasp ediyorlardı.
